همینطوری...

این روزها که همه جا تب و تاب دلار و طـلا و جنس انبار کردن و انباشتن هست و از طرفی مملکت زیر خاک مرده لمیده! و به سختی نفس می کشه، دروغ زیاد شده  و ریا سکه رایج. اقتصاد ملی چون قحطی زده های شاخ آفریقا، پیکر نحیف و تکیده اش را با نفس هایی به ابعاد چند چرخ باقیمانده صنعت زنده نگه داشته و بر زمین می کشه. افسردگی روح انسان های سربلند مملکت را فراگرفته. وقتی که به جایی رسیدیم که  اکثر مردم حداکثر دغدغه شون این شده که شکمشون را سیر کنند و گلیم وصله شده و نیم بند زندگی خویش را از آب بکشند هرچند که عده ای دیگر غرقه شوند و یک داستان از محنت و حسرت بی پایان و به قدمت دو دوره ریاست یک رئیس... و همه بدبختی هایی که اطراف ما را فراگرفته. یک سال جیره بندی برق، یک سال قطع گاز، یک سال آبی که از پشت سدها رها شد و باران بهاری که نبارید و خشک سالی ای که در پی آن اثری چند برابر داشت، افزایش نقدینگی و افزایش 16 برابری معوقات بانکی از 4 تریلیون به 64 تریلیون تومان و بدهی دستگاه های دولتی و تورم بالا و بیکاری در سال هایی که می توانست سال های طلایی اقتصاد باشد و لجلجت بچه گانه سران یک کشور با دنیا و هزار و ... و این لیست را میشه تا ده ها سطر ادامه داد. آری این روزها که دلار داره میره بالا، برخلاف خیلی های دیگه، چندان نگران نیستم، اگرچه می دونم که با این وضع در بهترین حالت، چند سال سخت و طاقت فرسا را پیش رو خواهیم داشت... یعنی یک بعد خوب قضیه را می بینم که اگر روزی قیمت ارز بالا باشه و مشکل تورم اندکی فروکش کرده باشه، و روابط با دنیا بهبود پیدا کرده باشه (این از دو مورد قبلی کم اهمیت تر نیست) بازار تولید داخل نفس تازه ای خواهد گرفت و نوید فرصت هایی که چون ققنوس از پیکر سوخته اقتصاد سر برخواهد آورد. آری، تجربه های گذشته چراغ راه آینده خواهد بود. راهی که این چند ساله طی شد، لاجرم باید روزی طی می شد. سودای این که بتوان با دلارهای نفتی خوشبختی را به مردم هدیه کرد، البته از دیرباز در این سرزمین بوده، از اولین سال هایی که در زمان حکومت شاهنشاهی، به مدد درآمدهای بادآورده ناشی از افزایش قیمت نفت بر اثر جنگ اعراب و اسـرائیل و ... تورم جان گرفت و به بالای ده درصد رفت و سازمان برنامه و بودجه مظلومانه هرچه تلاش کرد، همچون امروز، بر غرور رهبران فائق نیامد... تا امروز که درآمدی اندازه یک قرن فروش نفت در هفت سال خرج شده و اکنون تورم و حسرتی مانده و جیب عده ای خاص که انباشت شده و ...

آری، سختی اگر هست، برای همه هست ولی هر روز فرصت هایی می میرد و از پس آن فرصت هایی زاده می شود. هرچند اوضاع سخت و ناگوار باشد، باز اگر سایه شوم جنگ نباشد می توان دل خوش بود به آرامشی پایدار زیر یک سقف مشترک با یک همدم صمیمی. به یقین روزها بهتر از این خواهد آمد، اگرچه کمی دیرتر شاید به اندازه چند سال، غمی نیست. سهم ما هم از زندگی بر جای خود است...

آری، نگران نباشید. از ترس مرگ خودکشی نباید کرد