ناگه نوشت...

امشب رفتیم مسجد، شکر خدا سخنران از این روضه خوان های دوزاری! نبود و استاد دانشگاه بود و درباره مسایل اجتماعی صحبت می کرد؛ بس که روایت کربلا را شنیدیم و مردم همه شنیده اند، تکراری شده و دیگر افزودن پیاز داغ هم مساله را جذاب نمی کند و البته ایشان هم حول هدف امام حسین صحبت می کرد با عطف به مسایل امروز کشور و ادای دین و وفای به عهد و پرهیز از تملق و چاپلوسی و تبعیض در جامعه و ... که همه را مکتوب از اهداف امام حسین ذکر می کرد اما جالب بود که خود سخنران گفت، نماز و روضه و حجاب و ... اصلا به عنوان اهداف ایشان از زبانشان ذکر نشده و بیشتر مسایل اجتماعی بوده و انسانیت...

و البته بحثی هم شد درباره نماز و مسایل اخلاقی و مشکلات اجتماعی از جمله این که ایران مصرف کننده 15 درصد مواد مخدر دنیاست درحالی که 1 درصد جمعیت دنیا را در خود دارد و مسایلی از این دست...

وسط های بحث رسید به مظلومیت اما حسین که پیرمردی کنار دست بنده اشکش سرازیر شد... و البته منظورش بیشتر گم شدن راه امام حسین و حسین حسین کردن خلق در ده روز و گناه کبیره و صغیره نمودن در باقی روزهای سال، با این امید که گناهان با دو قطره اشک بر حسین بخشیده می شود ...

و خوب که در آیین مذهبی مردم دقت کنید... یادم اومد از سخنانی که یکی از اقوام دور که استاد دانشگاه تهران است چند وقت پیش منزلشان بودیم. رشته شان، علوم تربیتی و فلسفه است (فوق لیسانس و دکترا دو رشته) صحبت از این شد که اگر قرآن ما و دین ما به صورت یک بستر باز به جهانیان عرضه شود، چقدر قابل پذیرش است و از نظر ایشان، بخش کمی که دستورات اخلاقی است پذیرفته می شود اما بعضی بخش ها در درون سیستم بسته ما تنها پذیرفته است و بر اساس اعتقاداتی با ریشه ای که خودمان نیز نمی دانیم از کجاست و بحث رسید به اینجا که اگر فردا دین در جامعه نقد شود، مردم به دین گرایش دارند برای این که نیازی در درون خودشان براورده کنند (و خدایی می خواهند که همه امور را به وی موصوف کنند و انتظار معجزه از عالم غیب داشته باشند و ...)

و اتفاقا جای شما خالی، شام ساده ای هم دادند ( استانبولی پلو) که دستی به کمک رساندیم برای سفره و شکر خدا از این نعمت ها...

و به نظر می آید که در نهایت هرکسی علمی بر دست گرفته و یا امروز بر منبری سخنی می راند، مردم را فرامیخواند به عقلانیت و منطق و اخلاق و این خود دایره ای وسیع است از مفاهیم مختلف، و من دیگر حوصله نوشتن ندارم تا بعد...